Schaarste die geen schaarste is.

Stel je eens voor. Je woont in een middelgrote woonplaats van zo’n 50.000 inwoners. In die stad is maar één supermarkt. Je kunt je voorstellen dat het daar altijd megadruk is. Iedereen moet zijn boodschappen doen in dezelfde winkel. Het is een drukte van belang. Mensen verdringen elkaar, ze staan in een lange rij voor de winkel. En als je dan eindelijk binnen bent en voor een schap staat om je inkopen te doen, zijn diverse producten uitverkocht. De “koek is op” en je hebt het nakijken. Geen eten, geen maaltijd. Je moet maar zien hoe je het redt.
En dan is er een slimmerik die op onderzoek uit gaat. Hij kan zich niet voorstellen dat dit de enige optie is om eten te kopen. Hij rijdt de stad in en doorzoekt vele wijken en straten. Op een zeker moment ziet hij een gebouw waarop met grote letters staat: “Verhonger niet en kom bij ons”. De man wordt nieuwsgierig en stapt het gebouw binnen. Hij ontdekt een veelheid aan voedingsmiddelen en kijkt zijn ogen uit.
In eerste instantie houdt hij zijn ontdekking voor zichzelf. Want als hij dit bekend maakt, bestaat de kans dat hij opnieuw tegen lege schappen aan loopt. Dan heeft hij opnieuw geen eten. Maar dan, na enige tijd vindt hij het toch te gek voor woorden dat mensen dit niet weten. Hij vertelt dan toch aan andere mensen wat hij heeft gevonden. Zij, die dat horen zijn dolblij. Er blijkt voldoende voeding te zijn. En ze hoeven niet meer zo lang in de rij te staan, én voor de winkel én voor de kassa. Er blijken andere mogelijkheden te zijn.
Wanneer we dit plaatje toepassen op de geestelijke gezondheidszorg zien we een zelfde kromme gedachte. Men (met name de media) doet alsof er alleen maar een ggz-instelling bestaat. Alsof dat de enige instantie is die psychische hulp kan bieden. Net als in het verhaal van de supermarkt wordt gesuggereerd dat dit de enige plek is waar je hulp kunt krijgen. En de berichtgeving staat bol van berichten over lange wachtlijsten. Een eenzijdige benadering, die zorgt voor schrijnende gevallen waarbij mensen lang op hulp moeten wachten, terwijl het anders kan. Zo zijn er hulpvragenden die zo ten einde raad zijn dat ze zelfs zelfdoding overwegen. Het is onbegrijpelijk dat dit in Nederland kan bestaan. Want andere opties, zoals zelfstandig gevestigde hulpverleners komen niet in beeld, omdat de ggz, zoals die gepresenteerd wordt, een monopolypositie lijkt te hebben, gevoed door het vergoedingensysteem via de zorgverzekeraars. Het gaat dan om geld en niet om zorg voor de medemens!
Andere mogelijkheden om psychische hulp te verkrijgen blijven zo onbesproken. Ik wil jou, die dit leest, er bewust van maken dat er meer is dan een ggz-instelling. Er zijn meer mogelijkheden om hulp te verkrijgen in de geestelijke gezondheidszorg. Niks lange wachtlijsten. Je hóeft niet geestelijk “honger te lijden”. Ik kan je één van die “gebouwen” tonen (zie bovenstaand verhaal) waar je die “voeding” kunt krijgen die je weer op de been helpt. Wil je weten waar dat is? Stuur me een berichtje en ik wijs je de weg en help je verder. Je hoeft niet meer te wachten.